04 – One day certainly.

Przepraszam Was, rozdział chujowy. :c Nudny i tak dalej... Jedynie końcówka w miarę... Przepraszam.

Dzisiaj w soundtracku przeważa Hot Chelle Rae. Bardzo lubię ten zespół, a w szczególności piosenkę "Bleed".

Pytania? www.ask.fm/Caliope14
Zapraszam także do obejrzenia mojego nowego filmiku o Larry'm, wyciskacz łez. :3 http://www.youtube.com/watch?v=gPWTpfecMbM

Enjoy!

 ***

soundtrack.

 Ten dzień był wyjątkowy. Cała piątka spędziła ten dzień razem. Nie pamiętali tego, kiedy każdy dzień spędzali w swoim towarzystwie. Dużo się zmieniło. Louis stał się strasznie cichy, a Harry chodził cały w nerwach.

-Louis, co z Tobą? – spytał Liam, dosiadając się do chłopaka na kanapie w salonie. Reszta była w kuchni i przyrządzała coś zwane Tacos.

-Nic. Wszystko dobrze – wypowiedział te słowa bardzo ostrożnie, starając się brzmieć normalnie, choć dobrze wiedział, że jego starania pójdą na marne. Liam za dobrze go zna.

-Przecież widzę, Lou – westchnął Payne, obejmując ramieniem przyjaciela. –Nie układa Ci się z Harry’m? – spytał.

 Louis spojrzał na niego z nieodgadniętym wyrazem twarzy.

-Układa się tak, jak zwykle. Wspaniale – zapewnił go. Li zrobił dziubek z ust, kiwając głową na znak zrozumienia.

-To o co chodzi? – spytał ponownie.

-Męczy nas to… Te ciągłe kłamstwa. Liam, my już tak długo nie wytrzymamy – ostatnie słowa wyszeptał prawie niesłyszalnie, ukrywając twarz w ramieniu chłopaka.

-Ja wiem, Louis, że jest wam trudno, ale… Nie ma innego wyjścia – wyjaśnił, ściskając go.

-A może tak postawić się wreszcie menadżerowi? – jęknął.

-Żartujesz chyba? – zaśmiał się ironicznie Zayn, wchodząc w tym samym czasie do pokoju i siadając na fotelu.

 Lou uniósł głowę znad ramienia Liama, cisnął błyskawicami z oczu w Zayna.

-No co? – Malik uniósł dłonie w geście obronnym, na co Tommo parsknął śmiechem.

 -Harry, co się z Tobą dzieje? – spytał Niall, wyczuwając odpowiedni moment na rozmowę z nim.

-Wszystko w porządku, a co ma być? – odpowiedział zmieszany, siląc się na wiarygodny ton.

-Przecież wszyscy widzimy, że coś jest nie tak – westchnął cicho, patrząc w zielone tęczówki przyjaciela. Harry przez chwilę wpatrywał się w błękit jego oczu, a po chwili spuścił wzrok.

-To znowu oni… - szepnął, wbijając wzrok w podłogę, która teraz stała się jego obiektem zainteresowania.

-Modest? – wysyczał przez zaciśnięte usta. Horan nienawidził ich szczerze i dogłębnie za wszystko, co robią. Za tą krzywdę, jaką wyrządzają Harry’emu i Lou. A był on największym Larry Shipper na świecie.

-Mhm – Hazz przytaknął smutno.

-Kiedyś będzie lepiej, obiecuję – blondyn położył dłoń na jego ramieniu, uśmiechając się pocieszająco.

-Nie możesz obiecać czegoś, o czym nie decydujesz – zauważył Lokowaty.

-Prawda – zgodził się z nim. –Ale w tym roku kończy się umowa. Dacie radę. Daliście radę te dwa lata, to dacie radę te trzy, tak? Wierzę w was i waszą miłość. W życiu piękniejszego uczucia nie widziałem pomiędzy dwójką ludzi. To, co jest między wami to… Magia.

 Harry wysilił się na uśmiech w stronę Nialla. Był to szczery, choć wymuszony uśmiech. Ale jak najbardziej szczery.

 Loczek dosiadł się do swojego chłopaka, wtulając się w jego pierś i pałaszując swoją porcję Tacos.

 Nagle do domu wpadła uśmiechnięta Eleanor z piwem w rękach.

-Witaaaaaaaaaaaajcie! – wrzasnęła zabawnie, witając się z każdym po kolei. Za nią weszły równie wesołe Danielle i Perrie, które najpierw przywitały się ze swoimi partnerami, a następnie z resztą.

-Zaprosiliście dziewczyny? – zapytał Louis z uśmiechem na ustach. Tęsknił za nimi. Chłopaki wyglądali na zupełnie zdezorientowanych.

-Same przyszłyśmy – powiedziała Pers.

  „Jestem sobą, a nie osobą, którą ze mnie robią.” Szepnął Louis, błądząc palcami po bliznach na rękach, których jest twórcą. Były piękne. Pokazywały, że zostawia przeszłość za sobą i rusza do przodu.

 soundtrack.

*Koncert*

 Na sali rozbrzmiały pierwsze dźwięki pianina grane w piosence Harry’ego i Louisa.

-People say we shouldn’t be together… - Liam zaczął swoją zwrotkę i jak zwykle, zaśpiewał ją perfekcyjnie.

-Cause this love is only getting stronger, - głos Harry’ego dotarł do uszu wszystkich fanów zebranych na koncercie. –So I don’t want to wait any longer, I just want to tell the world that you’re mine, girl!

 Ostatnie słowo zaśpiewał z wielkim bólem I trudnością. Nie mógł dopuścić do siebie myśli, że ktoś miał czelność wjebać się do ich wspólnej piosenki i dodać/zmieniać słowa.

-They don’t know about the things we do, They don’t know about the I love you’s… - teraz wkroczył Zayn z refrenem, a za chwilę cała piątka dołączyła do niego:

They don’t know about the u pall night’s,

They don’t know I’ve waited all my life,

Just to find a love that feels this right,

Baby they don’t know about,

They don’t know about us.

 Louis i Harry posyłali sobie przez całą piosenkę krótkie spojrzenia pełen uczucia.

 -One touch and I was a believer… - Niall ze swoją zwrotką, tłum oczalał.

-It’s getting better, keeps getting better all the time, girl! – kolejna fala bólu, jaką przepełniony był głos Styles’a.

 Znowu reften.

-They don’t know how special you are… - z głośników wydobył się delikatny głos Louisa, a oczy mężczyzny wpatrywały się w zielone tęczówki dziewiętnastolatka. –They don’t know what you’ve done to my heart, they can say anything they want, cause they don’t know us.

 Głos Lou pod koniec załamał się, a z jego oczu potoczyły łzy. Ta piosenka tyle dla niego znaczy.

-They don’t know what we do best, it’s between me and you, our little secret – Niall zaśpiewał ulubioną zwrotkę Louisa, i kolejny raz zaczęli wszyscy śpiewać refren.

-They don’t know about us… - Zayn ostatecznie zakończył piosenkę, a wszyscy się ukłonili i zeszli ze sceny. Koncert dobiegł końca.

 soundtrack.

 Louis z hukiem i trzaśnięciem drzwi wszedł do garderoby swojej i Harry’ego, który wszedł tuż za nim. Dwudziesto-jedno latek usiadł na kanapie i schował twarz w dłoniach, zanosząc się płaczem. Harry usiadł bez słowa obok niego i ułożył rękę na jego kruchym ramieniu. Do pomieszczenia niespodziewanie wszedł Zayn. Zobaczył, że Lou płacze i od razu zamknął za sobą drzwi, klękając przy nim. Nie mógł znieść płaczu najbliższych. Był wyczulony na łzy.

-Stary, co się stało? – spytał delikatnie, klepiąc go po kolanie.

-N-nic – wydukał. –Po prostu za bardzo wczułem się w naszą piosenkę – wyjaśnił. Zayn przytaknął mu.

-Wszyscy wiemy, że ta piosenka dla was obu bardzo dużo znaczy, ale musicie być silni. To się niedługo skończy – uśmiechnął się pocieszająco. Harry spojrzał na niego z nadzieją wymalowaną na jego lekko zaczerwienionej twarzy.

-Niedługo? – szepnął.

 Zayn wzruszył ramionami.

-Kiedyś na pewno – oznajmił, wychodząc w garderoby.

 -Lou? Spójrz na mnie – poprosił Harry, odrywając delikatnie dłonie Lou od jego twarzy. Oczy były czerwone od łez, tak samo jak policzki, a usta drżały. Wyglądał jak siedem nieszczęść. Ale czy tak właśnie nie było?

-Człowieka, który patrzy w oczy dziecka, uderza przede wszystkim ich niewinność: owa przejmująca niezdolność do kłamstwa, do zakładania maski, czy chęci bycia kimś innym, niż jest. Chciałbym, abyś znowu był tym dzieckiem, Loueh – szepnął, wpatrując się w jego niebieskie oczy.

*Jakiś czas potem*

 -Louis, co to ma być, do jasnej cholery?! – krzyknął Liam, wskazując na jasne blizny na rękach chłopaka. Lou wystraszony zaciągnął rękawy szarej bluzy Harry’ego, kurczowo trzymając je w dłoniach.

-Nic – wydukał.

-Louis! – Liam ponownie podniósł głos na przyjaciela. –Powiedz mi… Ty to sobie sam zrobiłeś?

 Lou spuścił głowę, nie mogąc dłużej patrzyć w sarnie oczy Payne’a.

-Loueh… - jęknął, siadając obok niego na łóżku i przytulając do siebie. Tommo wtulił się w jego ciało, zanosząc się płaczem. –D-Dlaczego? – szepnął.

-Nie wytrzymałem presji i… Przepraszam… - mówił mało wyraźnie w jego bawełnianą koszulkę z Toy Story.

 Do pokoju wszedł Harry.

-Li, możesz nas zostawić samych? – szepnął, podchodząc do łóżka.

-Jasne – uśmiechnął się pocieszająco, wychodząc z pokoju.

-Loueh? – Lokowaty usiadł na łóżku obok swojego chłopaka i pochwycił jego obie dłonie w swoje.

-Kocham Cię, Hazz - powiedział cicho, przysuwając się do niego.

-Ja Ciebie też, Boo – uśmiechnął się szeroko, podciągając rękaw jego bluzy, którą miał na sobie. Louis bardzo lubił chodzić w rzeczach Harry’ego, o czym szybko się przekonał. Spojrzał na jego rękę w bliznach i ucałował ją delikatnie, patrząc głęboko w jego oczy. Ten mały gest sprawił, że serce Louisa rozpłynęło się, a z oczu kolejny raz dzisiejszego dnia polała się słona ciecz.